Opis inwestycji
Nowa siedziba Muzeum Sztuki Nowoczesnej znajduje się w samym sercu Warszawy, na placu Defilad. Budynek z wylewanego na budowie białego betonu architektonicznego posiada liczne przeszklenia, które przełamują solidność konstrukcji. Na łącznej powierzchni prawie 20 000 m² znajdują się przestrzenie wystawiennicze, edukacyjne, pracownie konserwatorskie, a nawet kawiarnia i kino. Generalnym wykonawcą inwestycji jest firma Warbud, a ULMA dostarczyła indywidualnie zaprojektowane rozwiązania z zakresu deskowań i rusztowań, które pozwoliły na uzyskanie najwyższej jakości powierzchni betonowych. Ponadto firma ULMA zapewniła bogate zaplecze logistyczno-warsztatowe, które przy tak ogromnej i skomplikowanej inwestycji musiało zagwarantować wykonawcy nie tylko terminową dostawę elementów szalunków standardowych ale przede wszystkim uprzednio zmontowane w warsztacie ULMA gotowe systemy deskowań.
Rozwiązania ULMA
Jednym z kluczowych aspektów na tej budowie było zapewnienie systemów deskowań, które zagwarantują idealne wykończenie betonu. Wszystkie rozwiązania były zaprojektowane indywidualnie i z największą precyzją. Przy takich projektach kluczowa jest bliska współpraca z wykonawcą na każdym etapie projektu.
Ściany i słupy muzeum zostały wykonane w systemie dźwigarkowym VMK, a wszystkie płyty pokryto tworzywem sztucznym, aby zapewnić jednolity odcień uzyskanych elementów. Po zakończeniu betonowania, wszystkie pionowe konstrukcje zakrywano płytami, aby uniknąć ich uszkodzenia czy ubrudzenia. W celu zapewnienia bezpieczeństwa na budowie wszystkie systemy szalunkowe zostały wyposażone w całą gamę zabezpieczeń ULMA (drabiny dostępowe oraz podesty robocze).
Do realizacji stropów kondygnacji podziemnych użyto deskowania panelowego CC-4. Konstrukcja systemu oparta jest na głowicy opadowej, która umożliwiaj wcześniejsze rozszalowanie i odzyskanie części nośnej deskowania, aby zastosować ją na kolejnym etapie budowy. Wspomniana charakterystyka pozwoliła na szybszą i sprawniejszą realizację kondygnacji podziemnych. Stropy kondygnacji nadziemnych natomiast wykonywane były za pomocą systemu dźwigarkowego ENKOFLEX podpartego w większości przez rusztowanie BRIO oraz częściowo przez wieże podporowe T-60.
Podparcie dolnej elewacji zostało zaprojektowane jako tarcza z inżynieryjnego systemu S40, który z uwagi na swoje przekroje zapewniał brak skrócenia sprężystego oraz pozwalał na ograniczenie gabarytów całego układu podparcia, co miało ogromne znaczenie w aspekcie kolizji z wykonanymi w pierwszej kolejności elementami konstrukcyjnymi obiektu oraz z koniecznością umiejscowienia od zewnątrz rusztowania elewacyjnego. W kolejnym etapie zaprojektowano podwójny układ rusztów z kształtowników HEB 320 z klinami Tytan pomiędzy nimi, który zapewniał możliwość opuszczenia elewacji. Cały proces opuszczania wymagał odrębnego opracowania i był wykonywany pod ścisłym nadzorem i w określonej kolejności, aby nie dopuścić do nierównomiernego opuszczenia fragmentów elewacji. W tym samym czasie na zewnątrz budynku montowane było rusztowanie BRIO o wysokości 25m, zapewniające bezpieczną pracę na wysokości oraz umożliwiające oparcie na nim zewnętrznych deskowań. Największym wyzwaniem projektowym było zapewnienie stabilności rusztowania, które przy swojej wysokości nie mogło być kotwione do wykonanej elewacji, aby uniknąć wprowadzania w nią jakichkolwiek dodatkowych sił poziomych. W tym celu zaprojektowano specjalny system kotwienia rusztowania do konstrukcji budynku poprzez otwory po ściągach w elewacji, który dodatkowo zapewniał stateczność rusztowania w trakcie operacji opuszczania elewacji. W celu uzyskania efektu betonu architektonicznego jako deskowanie poziome zaprojektowano blaty z systemu dźwigarkowego DSD, które umożliwiały szybkie tempo betonowania, a także zapewniały symetryczny i dostosowany do wymagań architekta układ ściągów oraz formatek sklejek. Tempo prowadzonych prac na budowie wymusiło rozpoczęcie prac na górnej elewacji jeszcze przed zakończeniem opuszczania elewacji dolnej. W związku z tym projekty podparcia elewacji dolnej i górnej były wykonywane jednocześnie z uwzględnieniem potencjalnych kolizji między nimi. Podparcie górnej elewacji zostało zaprojektowane z wież podporowych T-60, posadowionych na konstrukcji żelbetowej budynku i wplecionych w rusztowanie zewnętrzne, w którym już na etapie projektu przewidziano specjalne pola.
Kolejnym ciekawym elementem, z punktu widzenia techniki deskowaniowej, była główna klatka schodowa. Po zabetonowaniu stropów budynku przyszedł czas na wykonanie schodów głównych w betonie architektonicznym. Aby uzyskać odpowiednią jakość uzgodniono wykonanie schodów w dwóch etapach. W pierwszym wykonano bariery żelbetowe, następnie biegi schodowe wraz ze spocznikami. Projekt zakładał podparcie schodów z użyciem systemu rusztowaniowego BRIO, który dzięki swojej elastyczności pozwalał uniknąć kolizji z wykonanymi wcześniej słupami żelbetowymi i stropami oraz doskonale sprawdza się do podpierania elementów skośnych. Do betonowania zaprojektowano skośne blaty z systemu DSD, które zostały dodatkowo wzmocnione ryglami umożliwiającymi przepuszczenie ściągów poza obrysem betonu. Każde połączenie blatów było wykonane z niezwykłą dokładnością, aby zapobiec jakiemukolwiek rozszczelnieniu w trakcie betonowania i wyciekowi mleczka cementowego. Można powiedzieć, że zarówno projekt deskowania schodów oraz późniejszy jego montaż przez Wykonawcę był swoistą „sztuką deskowaniową”.
